In January and February 2025, visual artist Caillyn Vos will be an artist-in-residence at Bierumer School. Her work period begins with the concept of decay—the vertical shift in the landscape. But how does decay manifest in the flat north of the Netherlands, where relief often seems invisible?
During her walks through the area, finding elevation differences initially seemed a challenge. The flat fields, grey skies, and heavy clay revealed little at first glance. But those who look closely discover the hidden lines of the landscape: dikes, dwelling mounds, polders, and ditches shape the terrain—traces of the centuries-long interaction between humans and nature.
Just two kilometers from her workspace, work is being done on the sea dike, where salt water is once again given space. For centuries, salt marsh ridges held back the water; now, it is intentionally let in. The landscape bears the scars of this ongoing struggle, visible in every layer of clay.
Caillyn works like an archaeologist—not in the soil, but in stories. Using natural materials and traditional techniques, she reveals the hidden layers of the landscape, drawing attention to small details that tell grand stories. Her search for high and low lies at the heart of her work period in Bierum.
Visit and discover how the past and future of this remarkable landscape merge in her work.
Bierumer School is supported by @mondriaanfonds and @eemsdelta in 2025.
https://www.bierumerschool.nl
Terugblik ‘Verval’
Door Kamiel Politiek
In haar eerste solo-expositie neemt Caillyn Vos je mee in een verhaal van Bierum en haar omgeving; van een zoute prehistorische hoogvlakte, modern wingebied en dorp naast de Wadden. Het werk en vooronderzoek laten zien hoe de kunstenaar geïnspireerd is geraakt door haar verblijf en deze plek en dit met haar “methode van voorkeur” vertaalt, vilt.
Zo zijn er beneden glazen potten te zien, gevuld met zoutoplossingen en verschillende soorten wol, die langzaam kristalliseren. De geometrische structuur van het zoutkristal raakt verweven met de wol. Een combinatie van orde en regelmaat, en willekeurigheid en krul. Plattegronden van vilt laten de huizen en straten van Bierum zien, bewoners wijzen naar waar ze nu wonen, waar ze vroeger hebben gewoond, en waar we nu staan. Blijkbaar kan vilt prima zijn werk doen als kaart.
In de hal speelt een video van het proces van het vilten. Caillyn laat zien hoe ruwe wol van de schapen die op de dijk staan omgevormd kan worden tot de werken die wij straks op de zolder zien. Deze wol is overigens haast een vervelend bijproduct geworden van het schaap, haar hoogwaardige wol brengt tegenwoordig weinig op en wordt veelal tegen betaling verbrand. Met meermaals wassen, spoelen, drogen, kammen, arrangeren, rollen en weer drogen wordt de schone wol samengeklit tot een gemêleerd tapijt. Dit ambacht is intensief en wij zien op beeld hoe zij met vrienden en familie deze klus onderneemt. Het is niet ongelijk aan vroeger waar dit gezamenlijke ambacht het alledaagse en de saamhorigheid van het leven voortbracht.
Op zolder worden we begroet door een hellende, gigantische, witte reus van vilt; een windturbine. Dit object, dat tegenwoordig overal aan de horizon te zien is in (ex-)wingewest Noord- Groningen, is nu zacht en knuffelbaar. Aan de bovenkant verdwijnt hij de metershoge zolder in en zien wij de wieken vanuit het plafond naar beneden steken. Rechts zweeft de volle maan als bij heldere en winterse nacht, ze lijkt bijna kraters te hebben, deze tot leven gebracht door het meer donkere wol wat verwerkt is. Als je er schuin naast gaat staan, kan je de bolling zien. Om de hoek ligt een vilten “kleed” van ongeveer drie bij drie meter, met roodbruine en witgrijze tinten. Wie goed kijkt ziet de Bierumer school en de kerk (met typerende steunpilaar) van bovenaf. Het dorp is op een wierde gebouwd, wat terug te zien is in de wol die onder het vilten kleed verstopt ligt. Ook is de dubbele dijk, die in aanbouw is, aan de periferie nauwkeurig aangebracht, en laat zien hoe de Wadden en Bierum een dynamische relatie met elkaar hebben.
Na het verlaten van de expositie blijft het gevoel van (opnieuw) gevonden waardering voor de omgeving, de methode en het materiaal bij. Voor mensen uit de buurt en van verder weg.